от сутрин до вечер
(понякога посред нощ)
за модерното и скандалното в хай лайфа.
Кой мъж какво ти е написал,
как се мъчи да е остроумен,
да те впечатли и да не е плиткодумен,
колко по-млад е, а е пуснал брада и мустаци
да не го причислиш в графа „младите простаци”.
Помня че споделяше вълнения и проекти
нова песен, нова книга
надраскани текстове на ресторантски салфетки
и се смеехме онлайн на по чаша вино
ти там, аз от тука
коя ходила е на театър, а другата на кино.
Подсмърчахме си като бяхме болни,
бършехме сополи,
после обсъждахме земетресения,
че страх ни беше от такива сътресения.
Така ни беше хубавко,
уютно, приятелско и лично,
красиво и по женски практично.
Но нещо тука се пречупи,
там пък нещо се поскъса
и времето лесно ни помете.
Товар ни падна на раменете
и сега тук е тъжна носталгия,
а там е само досадна невралгия
и нашето приятелство стана безвкусно
далечно и пусто.
Понякога ти пиша,
понякога отговаряш,
понякога се срещаме,
усмихваме се и си даваме целувка,
мълчание и погледи спотаени,
но ти оставаш там, а аз – тука.