От този момент в настоящето до онзи момент в бъдещето има много моменти. Най-много са миналостоящите. Такива, които се извиват покрай тялото ти, стигат до врата ти и те задушават и такива, които направо всмукваш като енергопиещ вампирооткачалник и дори не изхвърляш като се пренаситиш. Дебеелеш на бузи, гърди и дупе, но не си даваш моментите, защото си имаш Его, което само ти можеш да си тъпчеш, твоя работа си е, не на другите мизерници покрай теб. Като онзи шкаф в ъгъла, който те е страх да пренаредиш, а само пълниш и вече се чудиш от коя дупка да вкараш поредния залък необяснение или отегчение. Като пожълтелите листа на стара книга, като прилежно сгънатите стари пелени на детето ти, вече 30 годишно, като картинките от дъвки "турбо", които си разменял на "зук", като си бил на 10 години.
Взирах се в един стар грамофон вчера. Сетих се как едно време се въртяха плочи на него и работеше. Имената им не помня. Но чак снощи се замислих колко гениално е да направиш музика на едно парче пластмаса. Игличката се движи в междубраздията и създава звуци. У-Ни-Кал-Но.
Пък иначе блъскаме в шкафа. Пълним, препълваме. Накрая ще станем кръгли. И като се пръснем, ще оцапаме света с кал. Да не остане нещо в бяло.